بازگشت
نامه ی پدری به فرزندش
از محمد یوسف کهزاد از محمد یوسف کهزاد

                   یادت نره

گوش کن ای جان من تا این سخن یادت نره

قصه تاریخ این خاک کهن یادت نره

داستان راد مردان وطن یادت نره

درکنار بسترت گپ های من یادت نره

                               گرچه انسانی ولی ادم شدن یادت نره

قیمتی از هر طرف دیده درایی می کند

دالر وکلدار هم  قدرت نمائی  می  کند       

با غریبان زندگی هم بی وفائی می کند

هر کجا پا میگذاری زن گدائی می کند

                             کودک لب تشنه ان بیوه زن یادت نره

یاد ایامیکه  من  جوش  بهاری  داشتم

در میان دوست ودشمن اعتباری داشتم

روزها  با دختر همسایه  تاری  داشتم

با بت مرغوله موُ بوس وکناری داشتم

                            قصه شیرین وعشق کوهکن یادت نره

خاکزادی لیک  پرواز عقابت  داده  اند

از دم  شمشیر مردان  نیز آبت  داده اند

درس قربانی در هر فصل کتابت داده اند

دایم  از میخانه  وحدت  شرابت  داده اند

                           ملت سر برکف وسنگر شکن یادت نره

روز وشب دیدم که طفلان درفغان افتاده بود

ازخیال  نازک شان  رنگ  نان افتاده بود

گویا  سنگ   ستم از اسمان  افتاده بود

طایر بی بال وپر از آشیان  افتاده بود

                                  داستان نا تمام  فقر زن یادت نره

ای وطن تو زاد گاهی  مردم  داناستی

یکدمی بر خود نظر کن از همه بالا ستی

زادگاهی جامی وخوشحال و مولاناستی

از سنائی وعطار وبوعلی سیناستی

                            این زمان آوارگان بی وطن  یادت نره

سال ها ما در نفاق خویش وحدت  کرده ایم

 دررهء بربادی خود سخت خدمت کرده ایم

دشمن خودرا به خاک خویش دعوت کرده ایم

گردن  خود را به  پیش هرکس  پت کرده  ایم

                            کشمکش های درون انجمن  یادت نره

گاهگاهی یاد آن شبهای پغمان هم به خیر

یاد فصل مستی انگور پروان هم به  خیر

میله نو روز دربار سخی جان هم به خیر

یاد یخمالک زدن های زمستان هم به خیر

                          جشن استقلال  وشب های چمن یادت نره

 

به انتخاب ماریا دارو  برای نشر ارسال شد

  

 

 

      

 


June 4th, 2006


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان